.02.08.2012

ვი­ცი, რომ სა­კუ­თა­რი და­ბა­დე­ბის დრო­სა და ად­გილ­ზე დარ­დი სი­სუ­ლე­ლეა, მაგ­რამ რა ვქნა: ვნა­ნობ, რომ ჩე­მი ცხოვ­რე­ბის ასე­თი დი­დი ნა­წი­ლი გა­გა­ნია საბ­ჭო­ეთ­ში გა­ვა­ტა­რე. მშურს ჩე­მი სტუ­დენ­ტე­ბის, სულ რომ არ ახ­სოვთ საბ­ჭო­თა კავ­ში­რი, ან უმ­ცრო­სი კო­ლე­გე­ბის, ვის­თვი­საც ის მხო­ლოდ ბავ­შვო­ბის მო­გო­ნე­ბაა. მახ­სოვს, ჩე­მი უფ­რო­სი კო­ლე­გა, მე­რაბ მა­მარ­დაშ­ვი­ლი, გვე­უბ­ნე­ბო­და, რომ საბ­ჭო­თა კავ­შირ­ში ცხოვ­რე­ბა გვი­ვი­თა­რებს სპე­ცი­ფი­კურ უნარ-ჩვე­ვებს, რომ­ლე­ბიც არა­ფერ­ში გვად­გე­ბა საბ­ჭო­თა კონ­ტექ­სტის გა­რეთ, ხელს კი გვიშ­ლის. მე­რაბ­მა იცო­და, რას ამ­ბობ­და – საფ­რან­გეთ­ში იყო ნამ­ყო­ფი. საბ­ჭო­თა სის­ტე­მა რომ და­ი­შა­ლა, მეც დავ­რწმუნ­დი: მარ­თა­ლი ყო­ფი­ლა. http://www.tabula.ge/?p=6158#tabs-1

უკან დაბრუნება..

გამოცემები ...